-Een zoet gevoel van superioriteit-

Dit zou haar moment worden. Jaren van frustratie, minderwaardigheid en mislukking zou ze in een keer van zich afschudden. Gisteravond had ze de instruktievideo voor veiligheidsbeambten nog 12 keer gekeken, met bijzondere aandacht voor het onderdeel non-verbale intimidatie. Vanochtend op weg naar het vliegveld zat ze op haar vaste plekje, schuin achter de chauffeur. De zon kwam op, blauwe lucht, de koeien stonden met hun buik in de ochtendnevel… dit zou haar dag worden. Ze rechtte haar rug en voelde het nieuwe uniform om haar bovenlijf spannen. Na vandaag zou ze gaan lijnen…

Enige tijd later stond ze achter haar incheckpost, de eerste keer en direct een vlucht naar de USA. Ze ademde een keer diep door en dacht, “ik heb de controle en dat zullen ze merken ook”. De groep chaotische Hollanders die zich voor haar verzamelde als een horde wolven die zich op hun prooi gaat storten, zou haar niet klein krijgen. Als een kogelvrije glazen wand zou ze hun sprong breken. Ze ademde nog een tweede keer diep in en uit; “ik heb de controle”.
Daar kwamen ze op haar aan. Met z´n drieën bestormden ze haar checkpoint. Dit was het moment, nu kon ze bewijzen dat ze haar functie waardig was.

Met ferme stem en een onverschrokken houding maande ze de drie reizigers tot de orde. “Slechts twee personen”. Ze strekte haar arm naar voren. “Neen ik zie nog steeds drie”. De drie reizigers keken elkaar verbijsterd aan en een lichte paniek leek zich van hen meester te maken. “Nu heb ik ze waar ik ze hebben wil”, dacht ze en met luidere stem sprak ze;”neen, ik zie nog steeds drie”.e zette haar meest onverschrokken blik op en herhaalde wederom haar vermaning; “ik zie nog steeds drie”.

De reizigers waren nietsvermoedend naar het controlepunt gelopen. Ze stonden aan het begin van een weekje New York. Vol verwachting en goedgemutst waren ze op weg gegaan, niets vermoedend van de hindernissen en gevaren die op hun weg lagen. “Samen uit, samen door de controles”, dachten ze, maar hadden niet op Marie Claire gerekend. De dochter van de eigenaar van een Zaventems frietenkot en vol wraakgevoelens jegens elke vakantieganger die haar pad kruiste. Nog nooit in haar leven was ze op vakantie geweest, altijd maar werken in het frietenkot van haar vader. En de enige weg uit dit uitzichtloze bestaan, was een baan op het vliegveld zelf in plaats van in het kot op de parkeerplaats. Ze had nog steeds geen tijd laat staan geld voor een vliegvakantie, maar ze kon tenminste de vakantiepret van passanten vakkundig om zeep helpen…

“Heeft u vloeistoffen?”, de inmiddels met z´n twee overgebleven reizigers keken elkaar kort aan en nog voor ze konden antwoorden werd ze op bitse wijze de les gelezen; “Bent u op de hoogte van de voorschriften inzake vloeistoffenvervoer in de handbagage?” De twee antwoorden bevestigend. Niet echt overtuigend maar toch. De controle werd afgewerkt met nog enkele staccato vragen en beduusd liep het tweetal verder. Marie Claire had nauwelijks tijd om te genieten van het zoete gevoel van superioriteit. De volgende slachtoffers stonden al voor haar….