Ja, van leven ga je dood, hoorde hij haar zeggen tegen een andere tafelgenoot. Op dat moment, bijna terloops, vertelde hij dat vorige week z’n vader was overleden.

Dertig jaar, sinds de scheiding van z’n moeder hadden hij en z’n zussen geen contact meer gehad. Ze zouden het ook nooit meer krijgen. De vorige week had hij in de krant de rouwadvertentie gelezen. Z’n vader was enkele dagen eerder begraven. Waarschijnlijk na een ziekte, gezien de rouwbetuiging van het verpleeghuis onder het familiebericht.

Dertig jaar geen contact. Hij vertelde dat hij het opvallend vond dat de gedachten aan z’n vader bestonden uit mooie momenten. In de tuin van z’n ouderlijk huis, vader met indianentooi op jacht naar hem, de cowboy in het spel.

Dertig jaar geen contact. Vader was niet bij de begrafenis van z’n moeder. Z’n zussen wilden pa er niet bij. ‘Uw aanwezigheid wordt niet op prijs gesteld’, hadden ze op ’n kaartje bij het overlijdensbericht geschreven. Voor hem had dat niet zo gehoeven, hij had ook goede herinneringen.

Dertig jaar geen contact. Is het wel het leven waaraan we sterven, zoals lachend werd gezegd. Of sterft een leven als we contact verliezen? Wanneer is hij echt gestorven?

Leeft hij misschien nog altijd? Warm, als de indiaan met een brede glimlach, kruipend over het gras op zoek naar zijn zoon. De cowboy die vol heerlijke spanning is de struiken zit. Rekenend op de stoeipartij die gaat volgen. Keer op keer, als hij het toelaat, dwaalt z’n blik even af. De zon schijnt, het waait zachtjes, net als toen in de tuin…