Een vaag oranje schijnsel gloeit achter het vaalwitte doek dat de glazen ruit van de voordeur bedekt. De bel doet het…ik wacht tot er iets gaat gebeuren. Ik zie een schim opdoemen, hoor een slot en de deur gaat open. Voor mij verschijnt een hooggeblondeerde dame, “dichtgeplamuurd” gezicht, felrode lippenstift, gekleed in een vale witte ochtendjas.

“Je bent vroeg”, zegt ze met de zoetgevooisde stem van professioneel schuurpapier. Ik zoekt stamelend naar de juiste woorden. Verbijsterd vraag ik me af waar ik in godsnaam terecht ben gekomen?

Zo ontmoette ik mijn aanstaande hospita. Een weduwe van begin zeventig wonend in de Schrobbelaarstraat te Delft. Ik was zeventien (bijna achttien hoor!), vers van het Limburgse platteland en op zoek naar een kamer in het wilde westen van het land. Ze had gereageerd op een advertentie die ik in een lokaal blaadje had geplaatst. “Limburgse student zoekt kamer”, stond er volgens mij in. Uiteindelijk zou ik drie jaar bij haar wonen, samen met nog twee (soms zelfs drie) andere studenten.  

Het illegaal verhuren van kamers was voor haar een aangename aanvulling op haar karige pensioen, huursubsidie en weduwe-uitkering. Al met al zo’n 900 guldens per maand extra en in de winter kwam daar nog eens een extra vergoeding voor elektrische kachels bij, centrale verwarming was er niet in haar naoorlogse huurhuis.

Jaren later, heb ik nog steeds bewondering voor haar praktische instelling en creativiteit om zaken voor weinig geld geregeld te krijgen. Ze ging met haar vriendin, een buurvrouw waar ze regelmatig ruzie mee had, elke vrijdagavond op stap naar de vrijgezellendansavonden in de regio. En was er in huis iets dat gedaan moest worden…denk eens aan nieuw behang of schilderwerk, dan dook er opeens een nieuwe vriend op die toevallig gepensioneerd schilder in de WAO. was…. Enkele weken later, als de klus geklaard was werd de relatie beëindigd. Zo passeerden in die jaren na de schilder, de timmerman en de loodgieter de revue.    

Nu lijkt het alsof ze mensen alleen maar gebruikte en op haar manier deed ze dat ook wel. Toch had ze een groot hart en twijfelde ze ook niet om een tijd lang een man zonder verblijfsvergunning in huis te nemen omdat hij, “zo’n zielige man was”. Toen hij na een poosje van alles begon af te dwingen (en anders…..) en wij als huisgenoten er na een bijna knokpartij om haar te beschermen, nadat zij hem weer te lijf wilde gaan, de politie bij haalden, moest de man vertrekken.