Het werd tijd voor de lunch. Terwijl de temperatuur een aangename 35 graden bereikte zochten we de schaduw op van het prachtig gerestaureerde antieke theater bij een opgraving in het noordwesten van Libië. Onze gids, een jongeman van een jaar of 28 is waarschijnlijk een typisch voorbeeld van een deel van de huidige generatie Libische jonge mannen. Volgens z’n moeder, verteld hij opgewekt, is hij lui en niets gewend.  Ze heeft altijd kritiek op hem en ze vind dat het tijd wordt dat hij een echte baan zoekt en natuurlijk eindelijk eens met een Libische gaat trouwen. Echter hij wil gids blijven en met haar als ‘rolmodel’ trouwt hij liever niet met een Libische vrouw. Die zijn namelijk alleen maar jaloers en willen dat je thuis blijft. Tja en dat laat dan weinig ruimte over om te flirten met Japanse, Italiaanse en andere vrouwen, denk ik dan. We worden nieuwsgierig naar zijn huidige liefdesleven. Want ja bij ons kennen we natuurlijk het spreekwoord over gras, dat in een andere wei groener is, maar probeer dat maar eens uit te leggen aan iemand die de kleur groen voornamelijk kent van de vlag van z’n land. 

Hij heeft een vriendinnetje vertelde hij en haalde een foto tevoorschijn.  Het is een volgens eigen zeggen, mollige Japanse luisterend naar een naam eindigend op ...iko. Ik kan de naam niet meer zo goed herinneren. Wel dat hij van een wat vollere vrouw houdt. Hij verteld honderduit. Zijn vriendinnetje is nu alweer enkele jaren in Japan, maar ze houdt zielsveel van hem en hij van haar. Natuurlijk wil hij graag trouwen met haar. Tenminste als ze voldoet aan zijn voorwaarden. Ze hoeft alleen maar in Libië te komen wonen en zich bekeren tot de islam. Want ja...een boeddhist in de familie..... wat moet moeder daar niet van denken…

Onze begeleider van het Libische reisagentschap vertelt ons enkele dagen later dat in Libië gelijkwaardigheid tussen man en vrouw steeds dichterbij komt. Scholen zijn gemengd, vrouwen kunnen in alle beroepen terecht etc.. Voorwaar geen geringe prestatie in een islamitisch land. Ook hij levert zijn bijdrage aan de modernisering van relaties tussen mannen en vrouwen. Zijn vrouw is onderwijzeres en werkt terwijl ze ook kinderen hebben en zo doet hij bijvoorbeeld zelf ook niet moeilijk over zijn jaarlijkse vakantie naar Griekenland. Vrouw blijft dan thuis voor de kinderen zorgen en meneer offert zich op en gaat alleen de sirtaki dansen in Athene....want ja, als je elk jaar gaat is het te duur voor de hele familie om mee te gaan. Dus moet hij met pijn in z’n hart alleen op vakantie, vertelt hij met een innemende glimlach van oor tot oor.

Maar ja wat is nu de moraal van dit verhaal? Arabische mannen zijn niet te vertrouwen? Misschien volgens Wilders, het zoveelste bewijs van een achterlijke islamitische cultuur?  Nee in ieder geval niet mijn moraal. Want waar ter wereld je ook komt mensen zijn hetzelfde. We worstelen met onze eigen plek te vinden, onze eigen weg te gaan, los te komen van ouders of cultuur. Of juist steun hier aan te ontlenen. We hebben een kijk op onszelf die voor een buitenstaander wellicht tegenstrijdig is en de ander heeft snel z’n oordeel klaar. Deze mannen waren volgens mij tevreden met hun leven, droomden nog steeds van zaken en beleven plezier in hun ontmoetingen met ander mensen. Zonder overdreven geremdheid waren ze zichzelf. Ik wil geen moraal zoeken, maar met plezier aan die ontmoetingen terugdenken. Aan een lunch in de schaduw van een fantastisch gebouw in gezelschap van aangename mensen met bijzondere verhalen.