-kwajongens-

"ooooh jaaaaah... en toen...", ze gooit haar armen omhoog,"whooeaahh...ik ga er nog van trillen als ik er aan denk". Ze gebaarde wild met haar armen, haar lijf schudde, ze spert haar ogen wijd open en vertelt met luide stem dat er twee jongens gillend van achter de struiken omhoog sprongen. Ze struikelden bijna over het muurtje dat de tuin met het trottoir scheidde en staken vervolgens vlug de straat over. "Als ik een zwak hart had gehad dan had ik hier niet meer gezeten", verzucht ze en sluit even haar ogen.

Het was donker geweest toen ze uit het café waren gekomen en ze besloten had haar vriendin nog naar huis te begeleiden."Jaaaaa, ik ben nooit bang in het donker geweest hoor". Met trillende hand steekt ze een sigaret op, haar ogen glinsteren vochtig. "Maar de komende dagen blijf ik 's avonds thuis". De toehoorders knikken en kijken haar half geamuseerd, half geschokt aan.

Haar borrelglaasje word weer volgeschonken en ze gaat verder met haar verhaal. Haar vriendin had het niet zien aankomen, die keek omlaag om niet te struikelen over de stoeprand, ze waren niet via het zebrapad gelopen. De toehoorders spreken schande van die kwajongensstreek. Twee oudere vrouwen zo laten schrikken. Toch verwerpt ze de beschuldigingen aan het adres van de plaaggeesten. "jaaah zeg die jongens dachten dat ze leuk waren, die bedoelden het toch niet zo kwaad...whoooeee, jaaah...neeh dat was geen opzet om ons kwaad te doen. Jaah mijn vriendin heeft ze herkend zegt ze tenminste".

Ze neemt een slokje van haar borrel en kijkt schalks omhoog terwijl ze het glaasje neerzet. "Nounou, jaaah maar dat doet er niet toe...ze meenden het niet kwaad, die jongens". "nou, jaaaah m'n been schud er nog steeds van...jaaaah. Maaaar jaaaah ik ben nooit bang in het donker geweest. Oeeh ik voel m'n hart nog tekeer gaan". Ze nipt weer aan haar glaasje, het glas water er naast blijft onaangeraakt.

Haar toehoorders spreken schande, die arme vrouw heeft er een trauma aan overgehouden is het unanieme oordeel. Ze hebben het over de aanwezige spreekster, haar vriendin wordt in de algemene verontwaardiging maar even weggelaten. Ze zal hier nog jaren last van hebben en nooit meer alleen over straat durven in het donker.....Die jeugd denkt ook niet na. Een flinke bestraffing zouden ze moeten krijgen, dat zal ze leren is het unanieme vonnis van het gezelschap.

Ze krijgt het niet meer mee, verzonken in haar eigen gedachten steekt ze een nieuwe sigaret op en vraagt zich af waar haar gastheer z'n planten laat overwinteren, ze moet hem nog vragen of ze die struik die ze vorig jaar van hem had gekregen moet terugsnoeien of zo kan laten staan....."hij zal ze hier wel om de hoek hebben staan", denkt ze. Ze staat op en loopt de kamer uit terwijl het gezelschap haar vol medelijden nakijkt...