Dag 8
Lattakia - Hama
Het
vertrek uit Lattakia bracht voor ons het eerste uitzicht op de middellandse zee.
Er werd nog snel een foto gemaakt onder regie van onze inmiddels onvermijdbare
Jaap (uit Drente), voordat we op weg gingen naar het “Krak”. Onderweg via
een autoweg die deels langs de middellandse zee ging, zagen we
uitgebreide verbouw van tabak, tomaat en komkommer.
Het leek overigens op de kust van Turkije, de kust van Griekenland of die van
welk middellandse zee land dan ook.
De
aankomst bij het “krak des Chevaliers” gaf ons tevens een uitzicht over De
vallei der christenen met in de verte de nog besneeuwde toppen van het
anti-Libanongebergte. De “Krak” was ongetwijfeld het hoogtepunt van de reis
tot op dat moment. In dit kasteel konden enkele duizenden mannen (m/v)
gehuisvest worden, het kent ontzagwekkende muren en torens en heeft de
kruisvaarders van de Johannieter ridderorde (ook wel hospitaalridders genaamd)
100 jaar gekost om het te bouwen om vervolgens direct na de officiële opening
veroverd te worden door de mannetjes van de Sultan (die Arabieren hadden dat
toch goed bekeken). Men hoefde slechts de kerk op z’n ‘Jandesbouvries’ te
herverbouwen (nisje => richting Mekka, en de wanden in een naturel crème
wit) en je hebt natuurlijk de ideale locatie voor de demonstratie van een
mohammedaanse verlovingsplechtigheid.
Dat
moeten Tawfik de gids en Simone onze onvolprezen N.B.B.S. hostess ook hebben
gedacht toen ze op samenzweerderige toon Hetty en mij uitkozen voor een
demonstratie. Althans dat beweerden ze, want ik verwachtte elk moment Robert ten
Brink of Henny Huisman ten tonele, gevolgd door onze uiterst ontroerde ouders,
vrienden en vage kennissen. Allen klaar voor een gezellige verloving waarbij ik
Hetty op m’n knieën ten huwelijk vraag, om vervolgens badend in het zweet
wakker te worden in het gelukkige besef dat het maar een nachtmerrie was. Niets
was echter minder waar, geen nachtmerrie maar een heuse verlovingsdemonstratie
met Wija als moeder der bruidegom en oh had ik maar beter nagedacht toen ik
m’n moeder koos, Jaap dus als m’n vader. De rest is geschiedenis….
Aan de voet van deze burcht bevind zich een
restaurantje waar wij de lunch nuttigden. Waarna we onze weg vervolgden. We
verbleven in Hama in het “Nouria hotel”, alwaar we een lift van vermoedelijk
Turkse afkomst tot onze beschikking hadden daar we op de dag van vertrek
gezellig bleven steken. Gelukkig hoefde men ons niet, zoals ooit in Antalya,
naar de zestiende verdieping omhoog te takelen, maar zette de lift zich spontaan
weer in beweging. Het hotel had maar een verdieping van het gebouw, de kamers
waren daarentegen zeer royaal.
Na
aankomst maakten we ons op voor een wandeling en gingen richting park, alwaar we
een mooi uitzicht op verschillende noria’s zouden kunnen genieten. Dat klopte
inderdaad. Verder viel het op dat we regelmatig nagekeken werden. Dit kon
betekenen dat er niet veel westerse toeristen in deze stad kwamen/waren. Behalve
nagekeken werden we achtervolgt door een jongetje dat waarschijnlijk op fooi of
iets dergelijks uit was, en werden we op een gegeven moment door een viertal
jongens in gebrekkig Engels aangesproken. Het was waarschijnlijk ook hun opzet
om dat Engels te oefenen, maar verlegenheid sloeg toe en slechts een van hen
bleek in het Engels uit z’n woorden te komen. De vragen die hij stelde
varieerden van “how doe joe laik ze kountrie?” tot “aar joe merriet?”.
Ons
vlotte antwoord in Brits Engels accent was bijna onverstaanbaar voor deze
jongelui, zodat er nog wat handen en voetenwerk aan te pas moest komen om
uitgelegd te krijgen dat Hetty en ik ongehuwd samenwonend zijn op basis van een
gelijkgestemd principe dat uitgaat van gewoonlijk burgerlijke waarden in een
modern perspectief. Kortom het antwoord was “jes wie aar merriet”. Al vlot
troffen we een paar andere reisgenoten en gingen op zoek naar een geschikte
locatie om een kop thee te nuttigen. Na de thee werd het tijd voor een diner. We
gingen op zoek naar het fameuze four noria’s restaurant. Alwaar we aten onder
het luide gekraak van de vier wielen en met zicht op jongetjes die van af deze
draaiende wielen het water in doken en ik met Juliaan in een discussie verzeilde
waarin we een theorie ontwikkelden over de wijze waarop het water nu via de open
schoepen toch in het aquaduct terecht zou komen.