nounaggienog
Oftewel op de koffie bij khadaffi
Tripoli, groene boekjes en zand...
"En Peter wat wordt het
basismateriaal van dit reisverslag?" De vraag moest een keer gesteld
worden als je met een groep van overwegend veertigers op reis bent.
"Goed dat je het vraagt, het basismateriaal van dit reisverslag wordt
zand." Denk er aan, altijd een kwestie van van je af scheppen euh van je
afschrijven of zo. "En Peter, is dat dan zo nodig, dat van je afschrijven?"
Oordeelt u zelf maar.
Als we op zaterdagmiddag Libië in zicht krijgen, zien we
zand....veel zand, (palm-)bomen, een enkel streepje frisgroen, maar
vooral zand. Geel zand, beige zand. Je vraagt je af waarom de Libische
vlag enkel uit een groen vlak bestaat. Ja, ik weet ook wel dat het de
kleur van de islam is en Libië een islamitische volksrepubliek
geschoold op socialistische leest met een flinke scheut Khadaffi. Lees
het groene boekje er maar op na.
Ik heb het dan wel over het Libische groene boekje. NIet het
groen/witte taalgeneuzel uit ons eigen landje. Nee in dit boekje lezen
we dat het land van iedereen is. Niet dat ik het boekje gelezen heb,
maar dit laatste komt uit een reisgids (of vertelde Ad dit?)
Als je dan zo in Tripoli om je heen kijkt zie je dat de een wel wat
meer Libië heeft gekregen dan de ander. Op een hemelsbrede afstand
van ogeveer een kilometer, oftewel van de ene kant van het groene plein
naar de andere, zijn de verschillen wel erg groot. Van schamele huizen
en artmoedige winkeltjes naar modaine arabische modezaken, flatscreen
en andere electronica. Ach niet zo zeer een opzienbarende observatie,
deze verschillen kom je overal tegen. We horen later dat het met name
de illegale afrikaanse immigranten zijn die in armoede leven. De meeste
Libische burgers zouden het relatief goed hebben. Voedsel en andere
elementaire levensbehoeften zijn goedkoop, benzine spotgoedkoop (doe
nog maar een rondje Ad).
Toch is Tripoli best 'n vriendelijke stad. Druk, maar niet zo chaotisch
als bijvoorbeeld Damascus of Caïro. De stad stinkt niet zo,
waarschijnlijk dankzij een stevige zeewind. Maar ja als je dan net
langs een verstopt riool komt dat men probeert te ontstoppen, dan is er
geen houden meer aan.
Het Groene plein, begrensd door de zee, de Soek en de Italiaanse
wijk (die dure winkels), vormt een bruisend centrum. Autoverkeer raast
langs en stopt alleen als je met ware doodsverachting doorloopt
(eerste selectie voor zelfmoordstrijders?). Onze Syrische
verkeerservaring komt hier goed van pas en de in Damascus uitvoerig
geoefende oversteek tacktiek werkt nog altijd voortreffelijk (niet op
of om kijken, doorlopen en alles komt wel goed....insjallah).
Op het groene plein zijn we getuige van een voor ons bijzonder gebruik.
Libiërs laten foto's maken van hun kinderen. Niet dat dat nu zo
bijzonder is, het decor is dat wel. Op rijkelijk versierde
stoelen/bankjes worden ze gefotografeerd in het gezelschap van een
jonge gazelle/antilope. Schijnt dat het beestje een symbool van
voorspoed/geluk is. Voor de meer moderne tripolitaan is er echter ook
de mogelijkheid om je te laten fotograferen op een mooie motorfiets.
