De dag van de negen zonsondergangen...
De weg naar Ghadames voerde ons langs drie graanopslagplaatsen gebouwd
door berbers. We hebben het dan niet over de standaard roestvrij stalen
silo's maar over eeuwenoude opslagplaatsen. Ze dienden als opslag voor
de goederen van de dorpsbewoners (graan, olijven, olie, dadels etc.),
maar ook voro verdediging/bescherming. Deze bouwwerken liggen veelal op
hooggelegen plaatsen, de dorpjes er tegenaan geplakt. Door de eeuwen
heen zijn ze meer of minder beschadigd door aardbevingen en de dorpjes
zijn tegenwoordig verlaten. de mensen zijn enkele meters verderop
getogen naar nieuwe, moderne (betonnen) huizen naast het oude dorp.
Lusiterend naar namen als Qasr el Hajj (kasteel van de bedevaart) en
Qasr el Kabaw (het kasteel van de kabouter) zijn het prachtige
restanten van soms meer dan 800 jaar oud.
Luid zingend rijden we uiteindelijk Ghadames binnen. "Bij ons in de
Jordaan"en de zuiderzeeballade vormen het sluitstuk van de dag van de 9
zonsondergangen. Het betreft hier een bijzonder natuurverschijnsel dat
Rosetta-reizen speciaal voorhaar reizigers had gearrangeerd. De laatste
100 kilometer ginden we de ondergaande zon tegemoet en door het deels
geaccidenteerde terrein zagen we de zon 9 x ondergaan, opkomen,
ondergaan, opkomen, ondergaan etc...
Geinspireerd door dit fenomeen en door Esther onze import-limbo rosetta
reisbegeleidster, barstte de achterbank uit in typisch libische krakers
als; "ik heb een tante in ghadames en die komt" en even later "in sebha
staat een huis". Uiteindelijk werden ook de voorste banken van ons
busje gegrepen door de samenzang. Het was donker toen we Ghadames
binnenreden en een ontroerde Saïd ons dankte voor een voor
hem memorabele dag. Zingende, kletsende, grappende reizigers komt hij
blijkbaar niet elke dag tegen.
